1981-1983 yıllarında K. Maraş’ta çalışıyorum. Serde yazarlık var. Onun için mahalli gazeteleri takip ediyorum. Özellikle mizah yazıları ilgimi çekiyor.
“Memleket “isminde bir mahalli gazete çıkıyor. Her sayısında bir fıkra yayınlanıyor. Bir sayısındaki fıkrayı okuyorum ama anlamakta zorluk çekiyorum. Belli ki bir terslik var.
Gazetenin basım yeri ve idaresi Uzunoluk caddesi üzerinde bulunuyor. Bende işe aynı yoldan gidip geliyorum.
Fıkra aklıma takıldığı için iş çıkışı akşam üzeri basım yerine uğrayıp dizgiyi yapan çocuklardan birine sordum. “Bu fıkrayı kim yazdı?” Ben yazdım.” dedi orada ki bir çocuk. “Ben bu fıkrayı anlamadım.” deyince dizgici çocuk açıklama yaptı. “Abi ben bu fıkraları eski bir fıkra kitabından yazıyorum. Uzun bir fıkra idi. Fıkrayı hurufat tablosundan kumpasa dizdim. Fıkra bitmemişti sayfayı çevirdim, aradaki sayfa yırtılmış bende diğer sayfadan devam ettim.”
**
Bugün haberleri dinlerken yaşadığım bu anı aklıma geldi. Siyasiler birbirlerine yönelik olarak konuşuyorlar. Ama farklı iki fıkranın montajlanması gibi saçma bir durum ortaya çıkıyor. Konuşmaları karşılaştırdığınızda iddia ile savunma, soru ile cevap arasında bir illiyet bağı (sebep sonuç ilişkisi) bulamıyorsunuz. Bu durumda ortada bir diyalog değil bir monolog çıkıyor. Her iki taraf aynı kavramla konuşsa bile kavramları aynı anlamda kullanmıyorlar. Bir çeşit afazi (söz yitimi, beynin bazı bölgelerinde meydana gelen işlev bozukluğu sonucu ortaya çıkan konuşma, konuşulanı anlama gibi becerilerin kaybolması) durumu var. Her gün taraflar karşılıklı olarak birbirine karşı konuşup bir gün tamam nihayet bugün anlaşabildik diyemiyorlarsa burada sorunlu bir durum var. Böyle bir yapı hiçbir çözüm üretemez.
Hani “Hayvanlar koklaşa koklaşa, insanlar konuşa konuşa anlaşır” diye bir atasözümüz vardı. Acaba bu atasözünü şöyle mi değiştirsek, “Hayvanlar koklaşa koklaşa anlaşır. Eğer kişi insan ise konuşa konuşa anlaşmalıdır.”
Yorum Yazın