Amerika ile Vietnam savaşında Vietnam’da bir sabotaj ekibi kurulur. Ekibin görevi Amerikan’ın askeri tesislerine sabotaj düzenlemek. Ekip çok başarılıdır. Sabotajcıların zaferin kazanılmasında büyük payı var.
Savaş biter. Vietnam’ın yeniden mamur hale gelmesi için tesisler yapılmaya başlanır. Fakat bakarlar ki yapılan tesisler yine sabotajlarla yıkılıyor. Araştırılır. Savaş zamanında kurulan sabotaj ekibinin yaptığı ortaya çıkar. Bu kişiler savaşın kahramanları, cezalandırmak da istemezler. Bunlara “artık savaşın bittiği, bundan sonra sabotaj yapılmayacağı” anlatılır ama devam eden günlerde sabotajların arkası kesilmez.
Bunun üzerine sabotajcıların liderini ıssız bir adaya sürgün ederler. Lider Robinson gibi orada kendine bir hayat kurar. Yalnızdır. Bir gün kadınlardan oluşan bir turist kafilesi adaya çıkar. Sabotaj liderini görünce üzerine doğru giderler.
Sabotajçı kaçar, kadınlar kovalar. Kaça kaça sabotajcı bir uçurumun kenarına gelir. Atlasa uçurumdan, ölecek. Bu esnada bıçağını çıkartır. Erkeklik aletini keser. Eline alır, “Sabotaj” diye bağırır.
**
(Bu fıkrayı 12 Eylül 1980 öncesi sol bir örgütte yöneticilik yapmış. Hüküm giymiş, hapis yatmış. Daha Sonraları Hukuk Fakültesini bitirdikten sonra avukatlık yapan, geçmişi kritik eden bir arkadaş anlatmıştı. “Bizim amacımız halkı sömürü düzeninden kurtarmaktı bunu gerçekleştirmek için şiddeti araç olarak kullanmaktı. Ancak sürekli şiddeti kullana kullana farkında olmadan şiddet amacımız haline gelmişti. İnsan bir şeyi sürekli tekrarladıkça artık onun yörüngesine giriyor. O davranış bir amaç ve hayat tarzına dönüşüyor.” Demişti. Arkasından sabotaj fıkrasını anlatmıştı.)
**
Siyasilerin seçim bittiği halde hala seçimdeymiş gibi polemikleri devam edince bu fıkrayı hatırladım.
Yorum Yazın