Moskova’da bir yerel parti kongresi yapılıyordu. Eski sekreter tutuklanmış yerine geçen yeni sekreter kongrenin başkanlığını yürütüyordu. Kongrenin sonunda Yoldaş Stalin hakkında tezahürat çağrısı yapıldı. Herkes ayağa kalktı, salon alkış sesleriyle çınladı.
Alkış dalgası üç, dört, beş dakika boyunca devam etti. Kollar havada yorulmuş avuç içleri acımaya başlamıştı. Alkış uzadıkça sabır zorlanıyor ama kimse alkışı kesmeyi göze alamıyordu.
Onbir dakika sonra kağıt fabrikası müdürü, bir iş adamı ciddiyetiyle yerine oturdu. Alkıştan yorulmuş ancak alkışı kesmeye cesaret edemeyen kalabalık bir anda alkışı durdurdu ve oturmaya başladı.
Fabrika müdürü affedilmez bir günah işlemişti. Bağımsız davranmış, egemenlerin sürüleştirdiği kalabalığa kötü örnek olmuştu. Aynı gece tutuklandı, mizansen bir suçla 10 yıl hapse mahkum oldu.
Sorgu yargıcı, fabrika müdürüne üstüne basa basa şunu hatırlattı:
“Hiçbir zaman alkışı durduran ilk kişi olmayacaksın.”
(Aleksandr Soljenit’den bir hikaye)
İnsanı acı acı güldüren mizaha kara mizah diyoruz. Hikayeyi okuyunca gülsem mi ağlasam mı diye tereddüt ediyorsunuz. Yukardaki hikaye buna örnektir.
Yorum Yazın