Çocukluk günlerinden bilirim. Sabahları arılar uyuşuk olur, o esnada onlarla oynayabilirsiniz. Ayağını iple bağlayabilirsiniz. Ama hava ısınınca arı kendine gelmeye başlar ve tehlikeli olur.
Sanırım ilkokul yılları dönemiydi. Bir gün baktım ki benden birkaç yaş daha küçük olan amca oğlu büyük bir eşek arısının ayağını sabah uyuşuk iken iple bağlamış, hava ısınıp arı kendine gelince vızıldaya başlamış. İpin bir ucu elinde diğer ucunda vızıldayan büyük bir eşek arısı var. Amca oğlu hem bağırıyor hem de kaçıyor Durumu anlayınca ona seslendim:
“Ya ipi bırak ya da bağırmayı bırak.”
**
Sebebi göz ardı ederek sonuçlardan yakınmak bir çeşit akıl sakatlığıdır. Toplumda oluşan ahlaki çöküşle ilgili bağıran ve feveran edenler, aynı zamanda bu sorunun müsebbibi ise orada sorunların çözülmesi mümkün değildir. Kişilerin ya “bu yönetimin alternatifi yok” demeyi ya da yönetimden kaynaklanan yoksulluğa karşı yakınmayı bırakması gerek. Kişiler ya oy verirken çıkar hesabı yaparak oy vermeyi ya da iktidarı çıkarcılar iktidarı olarak lanetlemeyi bırakması gerek. Carl Gustav Jung, “Hayatta en acıklı şey, bir insanın problemin kendinden kaynaklandığını görememesidir.” der. Günün moda deyişiyle seçilmişler sonuçtur seçenler sebeptir. Bir Çin Atasözünde ise bu gerçek “İşler kötüye gidiyorsa aynaya bakın.” Şeklinde ifade edilir.
(Bir zamanlar yazmıştım. Halen aynı yerdeyiz.)
Yorum Yazın