Peyami Safa'nın "Dokuzuncu Hariciye Koğuşu"na taş çıkartacak bir hastane hayatıdır benim ilk gençliğim.
12 Eylül öncesinin bu siyah-beyazlı yıllarından zihnime kazınan, doktorların "çatık kaşlı" olmaları, hastaları hep azarlamalarıydı.
Üstelik, kimsecikler onlara en ufak saygısızlık yapmazdı.
Tam aksine, baş tacı edilirlerdi.
Anneciğimle hastane kapılarında ilk mektepten liseye kadar maruz kaldığım muamele aklıma geldiğinde hâlâ yüreğim yanar!
Kendime söz vermiştim: Bir gün elime kalemi alırsam, doktorlarla dalga geçecek, intikamımı alacaktım.
Ne ki, ortaokulu bitirdiğim o yaz, Moliere'in hayatına dair bir rivayeti öğrenince vazgeçtim.
Rivayet odur ki...
Doktorlar kendileriyle dalga geçtiği için Moliere'i tedavi etmeye yanaşmazlar, hatta öldüğünde Tanrı'nın onu cezalandırdığını iddia ederler.
Gerçi ben onun kadar "acımasız" olmayacaktım ama yine de tırstım.
Acımasız dediğim...
"Hastalık Hastası" oyununda (bizzat kendisinin canlandırdığı) Argan, doktorunun (Purgon) zengin olduğundan söz edince, hizmetçisi Toinette şöyle der: "Bu kadar zengin olduğuna göre çok insan öldürmüş olmalı..."
***
Devir değişti, "renkli-Türkçe günlere" yetiştik. Şimdi gülen, gülümseyen, hastasının yüzüne bakan doktorlar var.
Günlerce hastasının başında bekleyeninden, hasta yakınlarıyla birlikte ağlayanına kadar birçok doktora muttali oldum. Çok şükür.
Gelgelelim her şey zamanla iyiye gitmedi.
"Anarşinin" dört bir yanımızı kuşattığı o siyah-beyazlı yıllarda, doktorların diğer meslek gruplarından çok önemli bir farkı vardı:
Günlük siyasete mesafeli dururlardı. Bu nedenle de silahlı çatışmalar sadece tıp fakültelerinde hemen hemen hiç yoktu.
Doktorlar sırf bu özellikleri nedeniyle de hak ettikleri saygıyı ziyadesiyle görürlerdi.
En önemlisi de şu:
Silahlı çatışmalarda yaralanan öğrencilerin sağcı veya solcu olmaklığıyla hiç ilgilenmezlerdi. Hastanın yarasından başka tecessüs gösterdikleri hiçbir şey yoktu.
Hülasa...
Şimdiki gibi sosyal medya hesabından, "Bundan sonra hastaların sosyal medya hesabına bakacağım..." diyebilecek cibilliyette hiçbir doktor yoktu.
***
Doktorların genelinin bugün de günlük politik kapışmalara mesafeli olduğunu biliyorum.
Bu iyi.
Lakin, TTB gibi gırtlağına kadar siyasete batmış kuruluşlar imajlarına her geçen gün zeval veriyor.
Biz de olur olmaz vakada "doktorlar" şeklinde genellemeler yapmamalıyız.
Gerçeğin yerini algının aldığı bu çağda herkes sorumlu bir dil kullanmaya özen göstermelidir.
Örneğin, kötü bir doktor vakası üzerinden, "doktorlar" şeklinde genellemeler yapmak TTB gibi kuruluşların ekmeğine yağ sürmekten başka işe yaramaz.
"Bozguncu" medya ve kuruluşların doktorlarımızı istismar etmesine fırsat verilmemelidir.
Bunun için de her şeyden evvel doktorlarımızın şikâyet ve dilekleri azami dikkate alınmalıdır.
Buna mukabil doktorlarımız da kendilerini araçsallaştırarak "yaratıcı yıkıcılığa" meze yapmaya çalışan kuruluşlara karşı tavrını net bir şekilde ortaya koymalıdır.
Yorum Yazın