İlginç bir zen hikayesi
Bir kral bahçıvanlığı öğrenmek için bir Zen ustasına gider. Usta üç yıl boyunca ona öğretir. Kralın çok güzel ve büyük bir bahçesi vardı, binlerce bahçıvan çalışırdı. Ustası her ne derse, kral gidip bahçesinde uygulardı. Üç yıl sonra bahçe tamamen hazırdı ve kral, ustayı bahçesini görmeye davet etti. Kral çok gergindi. Çünkü ustası çok katıydı. “Acaba takdir edecek mi?” Bu, bir çeşit sınav olacaktı. Acaba “Evet, beni anlamışsın” diyecek miydi?
Her türlü titizlik gösterildi. Bahçe o kadar güzel tamamlanmıştı ki, hiçbir şey eksik kalmamıştı. Ancak ondan sonra, kral ustayı bahçesine getirdi. Ama usta en baştan itibaren çok üzgün görünüyordu. Etrafına bakındı ve bahçede dolaşırken giderek ciddileşti. Kral çok korkmuştu. Onu hiç bu kadar ciddi görmemişti. “Neden bu kadar üzgün görünüyordu; bir sorun mu vardı acaba?”
Usta tekrar tekrar başını sallıyor ve içinden olmamış diyordu.
Kral dayanamayıp sordu: “Sorun nedir, efendim? Bir hata mı var? Çok ciddi ve üzgün görünüyor; başınızı olumsuz şekilde sallıyorsunuz. Sorun nedir? Ben bir terslik görmüyorum. Bana söylediğiniz her şeyi bu bahçede uyguladım.”
Usta yanıtladı: “O kadar tamamlanmış ki, ölü gibi olmuş. Hiçbir eksiği yok. O yüzden başımı sallıyor ve olmamış diyorum. Bitmemiş kalması gerekir. Ölü yapraklar nerede? Kuru yapraklar nerede? Bir tane bile kuru yaprak yok.” Bütün kuru yapraklar toplanmıştı. Ne yollarda, ne de ağaçlarda tek bir kuru yaprak bile yoktu. Sararmış yapraklar bile toplanmıştı. “O yapraklar nerede?”
Kral yanıtladı: “Bahçıvanlarıma hepsini toplamalarını söyledim. Mümkün olduğunca mükemmel olsun diye.”
Usta yanıtladı: “O yüzden bu kadar yavan, bu kadar insan yapımı görünüyor. Tanrı’nın hiçbir şeyi bitmiş değildir.” Usta hızla bahçenin dışına çıktı. Bütün kurumuş yapraklar, öbek öbek toplanmıştı. Birkaç kova kurumuş yaprak getirdi ve onları rüzgara savurdu. Rüzgar onları aldı ve kuru yapraklarla oynamaya başladı. Yolların üstünde hareket eden kurumuş yapraklar. Usta çok mutlu oldu. “Bak, şimdi ne kadar canlı görünüyor.” Kurumuş yapraklarla birlikte bahçeye ses de gelmişti. Kurumuş yaprakların müziği, kurumuş yapraklarla oynayan rüzgarın sesi. Artık bahçenin bir fısıltısı vardı. Aksi halde bir mezarlık gibi yavan ve ölüydü. O sessizlik canlı değildi.
Usta, “Yanlış tarafı, tamamen bitmiş olması.” dedi (Sonbahara bir de bu gözle bakalım)
Yorum Yazın