Pazarda kellik ilacı satan ama kendisi de kel olan gence kadının biri yaklaşır ve sorar:
—Bir kere sen kelsin nasıl kellik ilacı satıyorsun?
Bu soru gencin hoşuna gitmez, cevap verir.
—Yürü git bacım, Beethoven’ de sağırdı, ama dokuzuncu senfoniyi besteledi. Kimse ona sormadı, hem sağırsın hem nasıl beste yapıyorsun diye.
Sonra diyaloglar şöyle devam etti.
—Bu biçim mantık? Sen pazarcı mısın, felsefecimi sin?
—Başının dışında bir şey olmayanlara kıl (kellik) başının içinde bir şey olmayanlara akıl (felsefe) satıyorum.
—Madem bu kadar akıllısın da niye zengin olamadın, burada pazarcılık yapıyorsun?
—Cebimin boş olması kafamın boş olmasını gerektirmez.
—Maşallah her duruma uyan bir sözün var, hiç alta kalmıyorsun.
—Gedikler oldukça taşlar da olacaktır ve taşı gediğine oturtanlar da.
Bu diyalog gerçek değil kurgusal. Mizah ve felsefenin kardeşliğini hatırlatıyor.
Bana göre mizah, felsefenin gülen halidir. Felsefe ise mizahın ciddi duruşudur. Her ikisi de matematiksel zekânın çocuklarıdır.
Felsefe hayata dair sorular sorup bulduğu cevaplarla hayatı aydınlatırken, mizah hayatın katılıklarına su katarak hayatı çekilir hale getirmede rol oynar. Ve yan yana yürümekten hoşlanırlar.
Mizah kahramanımız Nasreddin Hoca aynı zamanda bir halk filozofudur. Felsefecilerin en belirgin özelliklerinden biri de nüktedan olmalarıdır.
(http://www.sevgipinari.org/makalee-2/ozel-yazilar/gunluk-guneslik/208-mizah-ve-felsefenin-kardesligi.html)
**
Bugün Mine Artu Mutlugün’ün “Komedi Yazmak Ciddi İştir” isimli kitabını aldım. Kitabı okurken, kitapta benim yazdığım bir yazıya hiçbir dipnot vermeden ve kaynak göstermeden kendi yazmış gibi yer verdiğini gördüm. Yazılarımı ne şöhret ne de para kazanmak için yazıyorum. Birçok fıkramın anonimleşmesi hoşuma da gidiyor. Ancak kitabı yazan açısından üzüldüm. Kaynakçada yer verebilirdi. Bence kitap yazmak da ciddi bir iştir.
Yorum Yazın