İnsan olarak bize değer verilmesini, sınırlarımıza saygı gösterilmesini ve sevilmeyi arzularız. Bunların ihlal edilmesi halinde, haksızlığa uğramış ve engellenmiş hisseder, öfke duyarız. Öfkelendiğimizde kendimizi haklı görürüz. Kendimizi haklı görmek için de olayı abartırız, çarpıtırız, duruma kötü bir etiket yapıştırırız, karşı tarafın zihnini okuruz.
Öfke; düşüncelerimizi, duygularımızı, iletişim biçimimizi, görüş açımızı ve davranışlarımızı olumsuz şekilde etkiler.
Öfke bir durum karşısında zorunlu tek seçeneğimiz değil, seçenekler arasında tercih ettiğimiz bir davranış şeklidir. Şu soruyu sormamız gerekir: Öfkeli bir davranışımız sorunun çözümüne katkı mı sağlıyor yoksa her iki tarafa da zarar mı veriyor? Amerika’da yapılan bir araştırmada, hapisteki mahkumların yarısı öfkesini kontrol edemediği için suç işlemişlerdir. Yine ABD’de yapılan bir araştırmada trafik kazalarının 1/3’ü öfkenin kontrol edilememesi nedeniyle oluşmuştur.
Eğer öfkelenmek sorunu çözümlemiyor hatta iki tarafa da zarar veriyorsa öfkenin kontrol edilmesi gerekiyor. Bunun için:
Önce öfkeli olup olmadığımızı fark etmemiz gerekiyor. Sonra itidalli olup durumu kontrol altına almamız ve alternatif davranışlar arasında en doğruyu düşünüp öfkeyi yapıcı bir biçimde ifade etmemiz mümkündür. Öfkeyi bir anlık kontrol etmek bizi birçok muhtemel dertten korur.
Bir Japon atasözü “Gülümsemeyi öfkeye tercih eden, daima daha güçlüdür.” Der. Çünkü öfke geldiğinde akıl gider ama insan gülümsüyorsa bilinçlidir.
Aday Gümrük Muhafaza Memurlarıyla bir “Öfke Kontrolü” dersini de idrak etmiş bulunuyoruz.
Dersi ilgiyle dinleyen memurlardan şanslı olan üç kişi kitap hediyesine kavuştu.
Yorum Yazın