Tanzimat devrinin ünlü şahsiyetlerinden Sarım Paşa, kıdem hakkından ötürü Sadrazamlığı beklerken, o makama gelemiyor, kederleniyordu. Vakar ve haysiyet sahibi biri olduğundan üzüntüsünü göstermez, sadece evinden pek çıkmaz, kütüphanedeki kitapları ile avunurdu. Deryadil, hoşsohbet, feleğin haksızlıklarına mütevekkil dostlarından Bektaşi Mustafa Efendi Baba bir gün ziyaretine geldi. Paşanın ruh haline üzülerek dedi ki:
“Çok hizmet ettiniz. Şöhret sahibisiniz. Paranız, konağınız, yalınız, malınız-mülkünüz var. Bir de, kendinizden önceki devredeki devlet büyüklerini düşününüz. Onların hayatları bile emniyette değildi. İktidar peşinde koşarken, çoğu zaman başlarını cellada teslim etmişlerdi. Şimdi yaptığınız hizmetlerle, çıktığınız makamlarla müteselli olmak dururken bu hüznün sebebi nedir?”
Sarım paşa, çubuğunu derin derin çekti, başını salladı ve cevap verdi:
“Ah, Baba Efendi, devlet adamları sizin gibi Bektaşi-meşrep olabilselerdi, siyasilerin kalpleri hırsla tüter, yanar mıydı? O sizin hatırladığınız geçmiş devirlerde başlarını iktidar yolunda cellada verenler bir kere ölürlerdi. Gönüllerine iktidar hırsı yerleşenler ise, Allah’ın günü ölürler, dirilirler.”
(Cemal Kutay, Tarih Konuşuyor, Ekim, 1968)
Yorum Yazın